Ik zit met mijn familie aan tafel. Het eten wordt op de borden geschept. Angstvallig kijk ik welk eten op mijn bord terecht komt. Ik zucht. Het is niet lekker en te veel. Braaf prik ik in een stukje vlees en kauw en kauw. Het stukje vlees wordt steeds droger in mijn mond en ik krijg het niet weg. Mijn moeder wordt boos. Ik ben 6 jaar.

De spanning in huis was om te snijden. Mijn moeder was veel ziek en mijn vader werkte ook in de avond. We werden grootgebracht door steeds wisselende gezinshulpen. Ik voelde de spanning en kon het niet duiden. Ik kreeg geen hap door mijn keel en ik werd maar niet zindelijk.

Mijn verlangen was om gezien en gehoord te worden.

Mijn slaapkamer was mijn toevluchtsoord. Ik had het ingericht als huiskamer met een mooie sprei op mijn bed. En op mijn tafeltje verzamelde ik de suikerzakjes die mijn vader voor mij meebracht van zijn werk. Ik speelde met mijn poppen en in dat spel kon ik de hele wereld aan.

Zo leer je kinderen omgaan met hun spanningen

Kinderen tot 9 of 10 jaar kunnen hun spanningen niet duiden omdat hun hersenen daar nog niet genoeg ontwikkeld voor zijn. Gevoelige kinderen nemen de spanningen uit hun omgeving waar, willen de mensen die hun lief zijn helpen en kunnen er de woorden niet voor vinden.

In het leesboek Lisa is gewoon…anders kan zij zich uiten bij de dieren. Zij luisteren en begrijpen haar. Ze helpen haar met het pesten op school en het vinden van een vriendin. Dat doen ze niet door oplossingen te geven maar door vragen aan haar te stellen. Door deze vragen voelt Lisa hun belangstelling voor haar. Ze voelt zich gezien en ook vindt ze op deze manier haar eigen antwoorden. In het speelboek Mijn Droomspeelboek staan 17 kindervisualisaties en vragen dier betrekking hebben op de sociaal emotioele ontwikkeling van kinderen die ze zelf kunnen beantwoorden.

De reden waarom ik je dit vertel is dat ik in mijn werk als reader en healer kinderen zie vastlopen in hun gevoeligheid. Ik begrijp als geen ander hoe belangrijk het is om je te kunnen uiten. Maar in deze cognitieve wereld is er geen plek voor het gevoelige kind om zich op zijn manier te kunnen uiten. Het was voor mij een grote openbaring om te ontdekken hoe kinderen kunnen opgaan in visualisaties. Ze bouwen daar hun eigen veilige wereld met hun eindeloze fantasie. Als je ze daarna een tekening laat maken van wat ze hebben gezien heb je een aanknopingspunt om vragen te stellen aan je kind. Zo leer je het beter begrijpen en kun je het geven wat het nodig heeft.

Van angst naar veiligheid en veerkracht

Zo gebruik je kindervisualisaties niet om ze in te laten vluchten. Ze worden door jou gezien en gehoord. De beelden geven hun een gevoel. En die beelden én dat gevoel nemen ze mee naar situaties waarin ze zich onveilig voelen.
a. Julia van 10 jaar die de blijdschap van het leven kwijt is tekent zichzelf midden in London naast Joost Klein. Daar word ze vrolijk van.
b. Noah is verlegen, maar als hij met zijn superheld de klas binnenloopt voelt hij zich sterk en wordt opgemerkt door anderen.
c. Roos tekent regenbogen en neemt die mee als ze bij een vriendinnetje thuis gaat spelen.

Ga voor meer informatie over de kinderboeken naar https://www.levenenlatenleven.nl/eigen-wijs-kind/kinderboeken

Je legt het nóg een keer uit, geduldig, stap voor stap, maar de blik van Sam blijft afwezig.
Hij lijkt het gewoon niet te pakken. En Sam is niet de enige.

Tot je merkt: het ligt niet aan jouw uitleg, maar aan de stress.

Wist je dat stress het brein letterlijk ‘uit’ kan zetten tijdens de les?
Niet elk kind dat zit te dromen in de klas, is ongeïnteresseerd. Soms staat het brein simpelweg in de stressstand.

Een ziel lijkt een abstract begrip. We weten allemaal dat we een ziel hebben of liever gezegd een ziel zijn. Maar waar zit die dan? Wat heb je er aan? En hoe herken je je ziel? Maak contact met je ziel en je hoeft nooit meer met je ziel onder je arm te lopen.